Kościół św. Barbary w Nowej Soli

---

Historia

Niegdyś, parafianie Ewangelicko-Luterańskiego kościoła, znani jako staroluteranie, zmuszani byli przebywać do oddalonego Kożuchowa, aby uczestniczyć w nabożeństwach.

W 1900 roku podjęto ważny krok – rozpoczęto budowę niewielkiej świątyni, która miała pełnić rolę kościoła staroluterańskiego w granicach Nowej Soli. Pierwsze lata jej istnienia zapisały się w historii jako czas, gdy wierni korzystali z obiektu, który określany był mianem kościoła Odkupiciela.

Jednak po zakończeniu II wojny światowej, świątynia przeszła w ręce zakonu kapucynów, którzy postanowili, że patronką kościoła zostanie św. Barbara. Warto zaznaczyć, że przed zmianami, które miały miejsce po 1945 roku, kościół znajdował się przy ulicy Luterstrasse, która w 1991 roku została przemianowana na ulicę św. Barbary w efekcie przebudowy miasta oraz zmiany nazw ulic.

Po zakończeniu wojny, świątynia nie była użytkowana przez dłuższy czas. Dopiero po jej przejęciu przez kapucynów, podjęto działania mające na celu remont oraz adaptację obiektu do potrzeb obrządku katolickiego. Prace te były zintensyfikowane, a rezultatem była konsekracja kościoła pod wezwaniem św. Barbary.

W latach 80. XX wieku obiekt przeszedł kolejną renowację. Dodatkowo, związek z Millenium Chrześcijaństwa sprawił, że kościół zyskał szczególne znaczenie, co wpłynęło na decyzje o jego dalszym upiększeniu i zachowaniu w należytym stanie.

Architektura

Kościół św. Barbary w Nowej Soli jest budowlą, której zdobycze architektoniczne są naprawdę imponujące. Wykonany z żółtej cegły w układzie główkowym, ujawnia bogato ozdobną kruchtę oraz gotycki szczyt z czterema drobnymi wieżyczkami. Wzdłuż całej długości boków świątyni można podziwiać piękne pilastry, które dodają jej elegancji.

Interesującym elementem jest fragment przedniej części kościoła, gdzie dostrzegamy architektoniczny detal zwany „wimperga”, który wskazuje na późniejsze modyfikacje w budynku. Poniżej cegieł można zauważyć oznaki „przypaleń”, co sugeruje, że były one konsekwencją zniszczeń wojennych lub pożaru. Niestety, żadne wzmianki w źródłach historycznych nie wyjaśniają tych zjawisk.

Styl architektoniczny tego obiektu odnosi się do czystego neogotyku angielskiego, co sprawia, że obecnie jest on uznawany za istotny zabytek kultury materialnej. Kościół został zaprojektowany jako jednonawowy, wzniesiony na planie prostokąta, z zakrystią usytuowaną od strony północnej oraz półkolistą absydą na wschodzie. Wejście do świątyni przypomina unikalny gotycki portal uskokowy.

W kościele zachowało się także szereg gotyckich okien, z których część stylizowana jest na witraże. Zupełnie wyjątkowy jest witraż na ścianie ołtarzowej, który przedstawia postać Jezusa Odkupiciela, co czyni go nieco odmiennym od innych elementów dekoracyjnych.

Wnętrze kościoła charakteryzuje się prostotą, co potęguje wrażenie przestronności. Półkoliste prezbiterium oraz sklepienie kolebkowe przyczyniają się do optycznego powiększenia przestrzeni, sprawiając, że miejsce to wydaje się jeszcze bardziej majestatyczne.

Wyposażenie

Świątynia pw. Odkupiciela, znana jako kościół św. Barbary, charakteryzuje się skromnym wyposażeniem, które nadaje jej wyjątkowy klimat.

Do notable elementów wystroju należy zaliczyć organy umiejscowione na chórze, stanowiące jeden z centralnych akcentów wnętrza. Zwracają uwagę swoim historycznym charakterem.

Warto również wspomnieć o starych, drewnianych schodach prowadzących na chór, które nie były remontowane prawdopodobnie od początku istnienia tego obiektu. Te kręte schody, zwane potocznie „krętymi z duszą”, dodają świątyni niepowtarzalnego uroku oraz zabytkowego stylu.

---

Oceń: Kościół św. Barbary w Nowej Soli

---